“Abdel heeft mij geleerd dankbaar te zijn voor wat ik heb”

Natuurlijk vindt Jamna (46) het weleens zwaar om voor haar meervoudig gehandicapte zoon Abdel (17) te zorgen. Maar bovenal ziet ze het als een voorrecht: “Ik ben uitverkoren om dit te doen.”

“Toen ik zwanger was van Abdel, kreeg ik te horen dat ik een zorgenkind zou krijgen. Dat was schrikken! Ik had al drie gezonde jongens. Hoe zou dit kindje eruitzien? Wat zou hij wel of niet kunnen? Abdel – voluit Abdeljabbar – werd geboren met een hersenafwijking. Hij is verstandelijk beperkt en kan niet lopen, praten of zelfstandig eten. Daarnaast werken zijn nieren niet goed, op dit moment nog maar voor dertien procent.

Met alle liefde
Ik heb een hele verdrietige periode gehad, waarin ik mij afvroeg: waarom overkomt mij dit? Maar ik ben gelovig. Daardoor heb ik die gedachte kunnen omdraaien naar: Allah heeft mij uit miljoenen mensen uitverkoren om voor dit kind te zorgen. Omdat ik betrokken en behulpzaam ben en dit aankan. Het is een beproeving, een examen, en daar wil ik voor slagen! Ik zal Abdel verzorgen met alle liefde die ik in me heb.

Zonnetje in huis
En dat is helemaal niet moeilijk. Abdel is altijd vrolijk, het zonnetje in huis. Hij is puur en onschuldig, een engel uit het paradijs. Hij kan bijna niets, maar toch is hij heel gelukkig. Door hem heb ik geleerd dankbaar te zijn voor wat ik heb. En niet stil te staan bij wat er níét is. Zo leeft Abdel ook. We zouden hem voor geen goud willen missen in ons gezin. Zijn broers zijn net zo gek op hem als ik.

Heel menselijk
Natuurlijk is het soms ook zwaar. Abdel heeft een-op-een verzorging nodig. Ook ’s nachts houdt hij me bezig: dan ga ik er een paar keer uit om hem op zijn andere zij te leggen en zijn apparaat voor sondevoeding uit te zetten. Ik ben dus weleens moe. Dat is heel menselijk. Mantelzorgers zijn geen machine.

Kickboksen
Van negen tot drie uur gaat Abdel naar een school voor speciaal onderwijs. In die tijd doe ik van alles. Zo probeer ik in speeltuin Gagelsteede bij ons huis in Overvecht een speeltoestel te krijgen voor gehandicapte kinderen. Ook geef ik kickboks- en andere sportlessen aan vrouwen. Toen Abdel werd geboren, ben ik ook begonnen met krachttraining. Ik wil sterk zijn om hem zo lang mogelijk te kunnen tillen. Van sporten word ik ook blijer en energieker. Daardoor kan ik meer aan. Om een goede mantelzorger te zijn, moet je allereerst voor jezelf zorgen.

In goede handen
Gelukkig heb ik veel steun van de mensen om mij heen, vooral van mijn zus en een vriendin. Zij kunnen ontzettend goed met Abdel omgaan. Ze vinden het niet vies om hem te verschonen en schrikken niet van het slangetje dat uit zijn buik hangt vanwege de maagsonde. Af en toe logeert Abdel een weekendje bij hen, bijvoorbeeld als ik een feest heb. Ik kan dan echt genieten van mijn avond, omdat ik weet dat hij in goede handen is. Met een onbekende oppas zou ik mij steeds zorgen om Abdel maken.

Borstkanker
Mijn zus en vriendin hebben Abdel ook opgevangen toen ik zelf erg ziek was. Ik heb twee keer borstkanker gehad en twee keer een zware operatie ondergaan. Door positief te blijven, ben ik steeds weer overeind gekrabbeld en doorgegaan. Positiviteit is mijn medicijn!

Taak volbrengen
Ik ben niet bang voor mijn eigen dood, maar ik heb een zoon die mij nodig heeft. Bij zijn geboorte zeiden de artsen dat Abdel hooguit tien dagen zou leven. En nu is hij al 17 jaar, ook al ziet hij er veel jonger uit. Ik ben heel dankbaar dat hij die leeftijd heeft gehaald, en ik bid dat ik langer leef dan Abdel. Ik wil mijn taak volbrengen!”